Tekfir konusunun On ikinci dersindeyiz. Konuyu hatırlatarak dersimize başlayalım:
Tekfir: Kişiyi küfre nispet etmek ve kâfir olduğunu söylemektir.
Maalesef günümüzde bazı Müslümanlar, günah işleyenleri tekfir etmekte; onları kâfir olmakla itham etmektedirler. Günah işlemeyi küfür kabul eden bu zihniyete göre, büyük günah işleyen herkes kâfirdir. Halbuki Ehl-i sünnet itikadına göre, büyük günah işlemek kişiyi dinden çıkarmaz ve kâfir yapmaz.
Önceki derslerimizde, bu meselenin 10 delilini işlemiştik. Bu dersimizde, On birinci delili işleyeceğiz. On birinci delilimiz, Zümer suresinin 53. ayetidir. Bu ayette şöyle buyurulmuş:
قُلْ De ki يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ Ey nefisleri aleyhine haddi aşan kullarım لاَ تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِAllah’ın rahmetinden ümidi kesmeyin إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًاşüphesiz Allah bütün günahları bağışlar.
Bu ayet-i kerime, günahkâr müminler hakkında nazil olmuştur. Bu ayetin, müminler hakkında nazil olduğunun, bir kısım delilleri şunlardır:
Ayette geçen “kullar” manasındaki عِبَاد kelimesi, Kur’an’da hep müminler için kullanılmıştır. Mesela Furkan suresinde şöyle buyrulur:
وَعِبَادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًاRahman’ın o kulları ki, yeryüzünde tevazu ile yürürler.(Furkan, 25/63)
Yine İnsan suresinde şöyle buyrulur:
عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِBir pınar ki, ondan Allah’ın kulları içerler.(İnsan, 76/6)
Bu ayetlerde olduğu gibi, Kur’an’ın diğer ayetlerinde geçen “ibad” kelimeleri de müminler için kullanılmıştır. Öyleyse, delil olarak gösterdiğimiz ayetteki “ibad” kelimesiyle de müminler kastedilmiş olmalıdır.
Ayetteki عِبَاد kelimesine, mütekellim “ye”si izafe edilerek, عِبَادِي denmiştir. عِبَادِي “Benim kullarım” manasındadır. “Benim kullarım” ifadesi, kıymeti ve şerefi gösteren bir ifadedir. Allah katında bu kıymet ve şeref, ancak mümin kullara aittir. Zira Allah kâfirler hakkında,
أُولَئِكَ كَالأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّOnlar hayvanlar gibidir, hatta daha da aşağıdadır, buyurmuştur. Demek ayetteki, “kullarım” manasındaki عِبَادِي ifadesi, teşrif ve kıymet için olup, bu da ancak müminler hakkında geçerlidir.
Mümin, kendisinin, Allah’ın kulu olduğunu itiraf eden kimsedir. Kâfirler ise bu kulluğu reddeder. Dolayısıyla, “kullarım” ifadesi müminlere daha uygun düşer.
Cenab-ı Hak ayet-i kerimede, bütün günahları bağışlayacağından bahsetmiş ki, bu, kâfirler için mümkün olamaz. Allah kâfirleri affetmeyeceğini birçok ayette beyan buyurmuş. O halde bu ayet, müminlerden bahsetmelidir.
Bu ayet-i kerimede Allahu Teala, kullarına, Gafur ve Rahim isimleriyle muamele edeceğini beyan buyurmuştur. Bu isimlerle muamele etmesi, ancak müminler hakkındadır. Allah kâfirlere Aziz, Cebbar, Müntakim gibi isimleriyle muamele edecektir. Bu da ispat eder ki, bu ayet, müminler hakkında inmiştir.
Bu ayetin müminler hakkında indiğine, daha başka deliller de var. Maksat hasıl olmuştur diye, biz bu kadarla iktifa ediyoruz.
Şimdi sorumuz şu:
Ayette,يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ Ey nefisleri aleyhine haddi aşan kullarım… buyurulmuş. Ayette bahsi geçen kulların, müminler olduğunu ispat ettik. Peki, müminlerin, nefisleri aleyhine haddi aşması ne demektir? Aklınıza, günah işlemelerinden başka bir şey geliyor mu? Herhalde gelmiyordur. Nefsin aleyhine haddi aşmak, günah işlemek ve Allah’a isyan etmektir.
Cenabı Hak haddi aşan bu kullarını, müminler zümresine dahil etmiş ve onlara: Allah’ın rahmetinden ümidi kesmeyin, buyurmuş. “Allah’ın rahmetinden ümidi kesmeyin” ifadesi; kullarını, ümitsizliğe düşmekten nehyetmektir ve yasaklamadır. Bu da ümit ve keremi bekleme hususunda, bir emir olur. Allah ümidi ve keremi beklemeyi emrettiğine göre, elbette Allah’ın zatına yakışan, keremle muamele etmektir. Bu muamele de mümin kullarının günahlarını affetmesidir.
Ayrıca ayetin sonunda, Allah Gafur ve Rahim olduğunu ve bütün günahları affedeceğini beyan buyurmuştur. Bu da ispat eder ki, günah işleyen mümin dinden çıkmamakta ve kâfir olmamaktadır. Zira eğer kâfir olsaydı, onun affı mümkün olmazdı. Allah kâfiri affetmeyeceğini, onlarca ayetinde beyan buyurmuş. Bu ayette ise, müminlerin günahlarını affedeceğini beyan ediyor. İşte bu beyan ispat eder ki, mümin, günahı sebebiyle imandan çıkmaz ve kâfir olmaz.
Dersimizi burada noktalayalım. Bir sonraki derste görüşünceye kadar, Allaha emanet olun.
